GBIC (Gigabit Interface Converter) jest rodzajem transceivera, powszechnie używanym w sieciach Gigabit Ethernet oraz sieciach światłowodowych. Oferuje standardowy interfejs z funkcją hot-pluggingu dzięki czemu jeden gigabitowy port może wspierać szeroki zakres mediów, od miedzi po długofalowe jednomodowe światłowody, na długościach setek kilometrów.
Odmiana transceivera GBIC, zwana SFP a czasami również mini-GBIC posiada te same funkcjonalności, ale mniejsze rozmiary. Od czasu wprowadzenia na rynek transceiverów SFP, zainteresowanie transceiverami GBIC spada.
Zalety
Zaletą transceiverów GBIC (oraz ogólnie transceiverów o konstrukcji hot swap) jest ich elastyczność, w przeciwieństwie do tych fizycznie przyłączanych do urządzeń. Często używane są różne technologie optyczne. Dzięki funkcji hot-swap administrator może zakupić transceivery GBIC wtedy kiedy jest to konieczne, a nie na zapas, ponieważ mogą być one specyficzne dla każdego połączenia. Zmniejsza to koszt systemu bazowego i daje administratorowi znacznie więcej elastyczności. Z drugiej strony, jeśli switch będzie miał port głównie jednego typu (szczególnie jeśli port ten jest miedziany), zakup switcha z wbudowanym portem będzie tańszy i zajmie mniej miejsca na port.
Standardy
Standard GBIC jest niezastrzeżony i zdefiniowany został przez radę Small Form Factory w dokumencie o numerze 8053i. Pierwsza publikacja ukazała się w listopadzie 1995 roku, a we wrześniu 2000 roku wprowadzono kilka poprawek. Redaktorem technicznym był Robert Snively z Brocade Communications a członkami byli AMP Incorporated, Compaq Computers, Sun Microsystems i Vixel Corporation.
Istnieje kilka typów transceiverów GBIC:
- GBIC SX - światłowód wielomodowy, zasięg do 550 m,
- GBIC LX - światłowód jednomodowy, zasięg do 70 km,
- GBIC LH - światłowód jednomodowy, zasięg do 10 km,
- GBIC BX - światłowód jednomodowy, zasięg do 10 km, moduł dwukierunkowy,
- GBIC CWDM - światłowód jednomodowy, zasięg do 70 km.